Τραγουδούσε όλο μπρίο η Εθνική μας Ρένα τους στίχους του Αλέκου Σακελλάριου στην κλασσική ταινία του 72 "Η κόμισα της Κέρκυρας" ένα δίωρο διαφημιστικό...
Έτοιμος από καιρό ήταν αυτός ο πίνακας του κορυφαίου Αλέξη Ακριθάκη, μιας σπάνιας περίπτωσης ποιητή που μεταλλάχθηκε σε ζωγράφο, γλύπτη, αλχημιστή, φιλόσοφο, ένα σύνθετο παζλ που είχε προετοιμάσει ως υλικό τις βραδιές της Νοεμβριανής εξέγερσης.
Το όμορφο καμπριολέ αυτοκινητάκι στο φιλμάκι της British Pathe του 1964 που σταματά στο περίπτερο από το πλακάδο τ’ Αγιού είναι ένα μοντέλο της Φίατ που στην Ελλάδα κυκλοφορούσε με το χαϊδευτικό Μιραμαρέτα.
Αυτή η γκραμσιανή απόρριψη της Πρωτοχρονιάς -Οddio il Capodanno*- πρέπει κάποια στιγμή να πάψει να επαναλαμβάνεται επιτέλους μόνο παραμονάδες τ’ Άη Βασίλη.
Πρέπει να διατυπώνεται ηχηρά σε κάθε επετειακή εμποροπανήγυρη απ’ αυτές που εφηύραν Ιερατείο και η Εξουσία.
Επειδή οι νικητές προσπάθησαν να σβήσουν τα ίχνη και τις αποτυπωμένες σκέψεις των "άλλων" είναι συχνά σκοτεινή και δυστυχώς απαραβίαστη για τον σκεπτόμενο ερευνητή...
Η αναρτημένη εικόνα είναι από τον Φλεβάρη του '64 μερικές μέρες πριν την 16η που έμελε να' πραγματοποιηθούν οι τελευταίες εκλογές πριν την στρατιωτικοφασιστική δικτατορία.
Φάτσα δρόμο μπαίνοντας από την νότια είσοδο στον οικισμό μια θαυμάσια αυθόρμητη έμπνευση σε μια σύνθεση που δεν καμώνεται αλλά είναι ο κράχτης ενός καταστήματος.
"Η δικτατορία πέρασε και ξέπλυνε τον αστικό πολιτικό κόσμο από την χρεοκοπία την ανυποληψία και τον ξεφτιλισμό, ανέδειξε τους παλιούς κοινοβουλευτοκράτορες σε σωτήρες με τη λογική του μικρότερου κακού στη λαϊκή συνείδηση." Ένα κείμενο του Δημήτρη Λεβέντη γραμμένο τον Απρίλη του 2018 με αφορμή τα 50 χρόνια από το απριλιανό πραξικόπημα.
Με την οξεία αρχαιολατρεία - "Ουνεσκίτιδα" που διαπερνάει την πολιτική διατήρησης της κληρονομιάς της πόλης υποτιμώνται συχνά ή αγνοούνται τελείως οι "χαραξιές" που άνθρωποι άφησαν με το πέρασμά τους για την καθημερινότητα, τις πολιτικές δράσεις και συνθήκες, τη διασκέδαση και τις παροδικές ιδεοληψίες.