ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ
Ας περιγράψουμε πρώτα την ατμόσφαιρά του:
όλη αχλύ,
λυσίκομη και στεγνή,
έτσι όπως αδιάκοπα τη δημιουργεί,
πάντα ανάποδα αφημένο.
Κι έπειτα το πρόσωπό του:
ένας μικρός πυρσός μ’ ελάχιστο
φως και πολύ άρωμα
απ’ όπου κόβονται και πέφτουν,
με κανονικό ρυθμό,
μικρές μα υπολογίσιμες
μάζες στάχτης.
Και τέλος το πάθος του:
η κάφτρα που φλέγεται
κι απο-λεπίζεται
μ’ ασημένιες φολίδες,
ενώ οι πιο κοντινές της σχηματίζουν γύρω της
ένα σφιχτό κολάρο.
(Φρανσίς Πόνζ, Η φωνή των πραγμάτων, μτφ Χριστόφορου Λιοντάκη)
Το κόβω.
Από Δευτέρα.
Τέλος.
__________________
Σ.Σ. Να υπενθυμίσουμε στη φίλη μας Βάντα το ευφυολόγημα του Μάρκ Τουαίν: “Το να κόψεις το τσιγάρο είναι το ευκολότερο πράγμα. Εγώ το ‘χω κόψει τουλάχιστον δέκα φορές.”
