Από την εφημερίδα “Κερκυραϊκά Νέα” της 15 Ιουλίου 1945.
Μια ευγενική προσφορά του γιατρού Ευγένιου Δαφνή από το αρχείο του πατέρα του.
Το γήπεδο που θα βρεθεί ένας φίλαθλος παίζοντας ή ποδόσφαιρο ή βόλεϊ ή κρίκετ γεννάει στον παίκτη που θα κατέβει στο γήπεδο του «αθλητικού παιχνιδιού» ξέχωρα συναισθήματα. Νιώθει αυτές τις ώρες ο παίκτης αυτός ότι καταβάλλοντας μια σημαντική προσπάθεια, συνδυασμένη με μια πνευματική, ξεφεύγει από την καθημερινή λαχτάρα ή των μαθημάτων ή της βιοπάλης. Και νιώθει να τον συνεπαίρνει μια συγκίνηση που μεταδίδεται και σ’ όσους παρακολουθούν το ποδόσφαιρο, το κρίκετ, ή άλλο αθλητικό παιχνίδι.
Κάτι όμως εντελώς ξέχωρο νιώθει ο αθλητής του στίβου. Ο στίβος του κλασσικού αθλητισμού έχει άλλη γοητεία για τα νιάτα. Το να τινάξεις το κορμί ψηλά, όσο μπορείς, να νιώσεις πως πετάς σχεδόν, στο «άλμα εις ύψος» ή μακριά «στο μήκος» ή να τρέξεις μ’ ανοιχτό διασκελισμό τα 800 ή να πετύχεις μια καλή «ριξιά» στο δίσκο, μέσα σε μια ωραία άμιλλα, που μόνο στο «στίβο» θα τη βρεις καθάρια.
Στο ματς θα βρεις τέρψη, ψυχαγωγία. Στον αθλητισμό στίβου θα βρεις ομορφιά. Τόσο κι ο αθλητής το νοιώθει, όσο κι ο θεατής. Μα γενικά για τον αθλητισμό δεν υπάρχει καμμιά αμφισβήτηση ότι και πιο πραχτικά ο νέος που θ’ ασχοληθεί μ’ αυτόν θα καλυτερέψει ασφαλώς τον εαυτό του, θ’ ανάπτυξη το πνεύμα του, ενώ θα προσπαθεί να κάμει πιο γερό το κορμί του.
Γνωστό βέβαια είναι πως ο αθλητισμός καλλιεργήθηκε σ’ όλο τον κόσμο παντού και πάντα. Και στις πιο δύσκολες στιγμές δεν έπαψε η αθλητική κίνηση μ’ όποια μέσα ήταν διαθέσιμα. Κι ακόμα στο σάλο του του σημερινού πολέμου, πίσω απ’ τα μέτωπα πάντα δίνονταν ευκαιρίες στο στρατό να ριχθεί, για λίγο έστω στη χαρά του στίβου. Αυτή τη χαρά του στίβου πρέπει να τη χάρη η νιότη μας εδώ στην πόλη μας που τη στερήθηκε 5 σχεδόν ολόκληρα χρόνια. Στίβο όμως η Κέρκυρα δεν έχει, γατί «στίβος» δεν είναι τώρα το Γυμναστήριο του Γυμναστικού μας Συλλόγου. Πρέπει όμως να ξαναγίνει. Το ταχύτερο δυνατό.
Ο «Γυμναστικός μας Σύλλογος» είναι το μοναδικό φυτώριο του κλασσικού αθλητισμού στο νησί μας εδώ και 48 χρόνια. Για χάρη της νιότης μας που τόσο ταλαιπωρήθηκε κι έχει ακόμα τόσο λιγοστές τις χαρές στη ζωή, πρέπει όσοι αγαπάνε πραγματικά τον αθλητισμό να δουλέψουν αυτή τη φορά γι’ αυτόν.
Το κέντρο για τη στιγμή είναι ο Κερκυρ. Γυμναστ. Σύλλογος. Το Γυμναστήριό του πρέπει να πάψη να’ ναι άσυλο πυροπαθών. Να εξοικονομηθεί στέγη για τις λίγες οικογένειες που μένουν στα δύο πλάγια διαμερίσματα. Ν’ αδειάσουν το γρηγορότερο δυνατό τα τσοράλια που γεμίζουν τη κεντρική αίθουσα, να πάψουν να μπαινοβγαίνουν αυτοκίνητα στο στίβο και ν’ αποδοθεί το Γυμναστήριο στη νεολαία μας.
Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι σε 2 μήνες αρχίζουν οι βροχές κι’ οι εκατοντάδες των μαθητών των Σχολείων μας δεν έχουν μια αίθουσα για σουηδική.
Μπροστά στους συνεταίρους του Γυμναστικού Συλλόγου μπαίνουν βαριές υποχρεώσεις και πρέπει σύντομα και δραστικά να τις αντιμετωπίσουν. Η τωρινή Διοίκηση ας κάμει μια συνέλευση που ν’ αποτελέσει την αρχή για μια εργώδικη περίοδο του Συλλόγου.
Βέβαια πολλά και δύσκολα έχουν να γίνουν, μα ο φίλαθλος κόσμος της πόλης μας κι η νεολαία θα βοηθήσουν σίγουρα. Πάντα η Κερκυραϊκή κοινωνία τον αγάπησε και τον στήριξε το Γυμναστικό μας Σύλλογο σ’ όλο του το μακρύ και καρπερό δρόμου του.
ΤΗΛ. ΡΟΥΣΗΣ
