Ο κεντρώος ψηφοφόρος είναι ένα φανταστικό ον, κανένας δεν τον έχει δει, κανείς δεν μπορεί να τον ορίσει, αλλά όλοι ορκίζονται ότι υπάρχει. Και όχι απλώς υπάρχει, αλλά κρίνει και τις εκλογές.
Σαν την πολύφερνη νύφη, τον διεκδικούν οι πάντες, αλλά ουδείς είναι βέβαιος ότι τον κατέκτησε. Παρεκτός μετά τον γάμο – τη νίκη – που για να ήρθε δεν μπορεί παρά να την έφεραν οι… κεντρώοι.
Ο κεντρώος ψηφοφόρος είναι σαν το “καθαρό τίποτα” του Χέγκελ: η ισότητα με τον εαυτό του, η πλήρης κενότητα, η απουσία κάθε καθορισμού και περιεχομένου — η έλλειψη διαφοροποίησης αυτή καθαυτή.
Ο κεντρώος ψηφοφόρος είναι ένα σημαίνον, τόσο κενό, που όλοι μπορούν να προβάλλουν πάνω του αυτό που τους λείπει. Που είναι συνάμα και αυτό που δεν θα ήθελαν να είναι. Αλλιώς θα ήταν και αυτοί κεντρώοι.
Ή μήπως είναι ήδη; Ο κεντρώος ψηφοφόρος είναι ο εξαφανιζόμενος διαμεσολαβητής, το μέσο με τη βοήθεια του οποίου τα άκρα γίνονται κέντρο, ενόσω ορκίζονται ότι παραμένουν άκρα.
Ο κεντρώος ψηφοφόρος είναι το άλλοθι του άκρου που νιώθει και είναι κέντρο, αλλά δεν βρίσκει ακόμα το θάρρος να βγει από την ντουλάπα και να δηλώσει περήφανα… κέντρο.
* Να προσθέσω επίσης ότι οι άντρες ερωτεύονται τις ακραίες, αλλά παντρεύονται τις κεντρώες.
