Σ’ όλα αυτά τα τελευταία μεταμνημονιακά χρόνια της βίαιης φτωχοποίησης των λαϊκών μαζών και της εκτίναξης των κερδών του κεφαλαίου, κάθε διαμαρτυρία και κάθε οικονομική διεδίκηση των ανθρώπων του μεροκάματου έχει α πριόρι ενοχοποιηθεί και αναπαρίσταται από τα φερέφωνα του συστήματος ως εξτρεμισμός και επικίνδυνη ανευθυνότητα, που θέτει την ΟικονομίαMας (μία λέξη) εν κινδύνω.
Δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα, σου λέει.
Πάρτε σου λέει, τώρα ένα φουντ_πας, και όταν, αν, ίσως, κάποτε η Οικονομία_μας το επιτρέψει, τότε θα αποφασίσει κι ο πολυχρονεμένος πόσο κάνει να πάρετε κι εσείς οι πτωχοί χωρίς, βεβαίως και πάνω απ’ όλα, να βουλιάξουμε και την Οικονομία_μας. Προς θεού!
Εντωμεταξύ, αυτή την εξυπναδούλα με τα λεφτόδεντρα δεν ξέρω ποιο γκόλντεν μπόι την εφηύρε πρώτο, αλλά ξέρω ότι αν την είχε πατεντάρει θα είχε κονομήσει τρελά, καθότι επι δώδεκα χρόνια φαίνεται να κάνει τεράστιο σουξέ και επαναλαμβάνεται κατά κόρον από εφημερίδες, κανάλια ως και από το βήμα της βουλής.
Όλως τυχαίως βέβαια το “επιχείρημα” με τα λεφτόδεντρα παίζει μόνο απέναντι στις λαϊκές διεκδικήσεις, ενώ κανένα λαλίστατο παπαγαλάκι δεν το θυμήθηκε όταν σφυρίζουν στον αέρα τα δισεκατομμύρια των λεόντιων συμβάσεων του δημοσίου και των αναρίθμητων απευθείας αναθέσεων.
Π.χ. Αντλώ από την πρόσφατη επικαιρότητα:
– Ο νόμος 3156/2003, που ο Α.Π. έκρινε ότι καλύπτει τις μεταβιβάσεις των funds, παρέχει 14 απαλλαγές από φόρους, τέλη κ.λπ., κάτι που έχει ως αποτέλεσμα τη μη απόδοση στο Ελληνικό Δημόσιο τεράστιων ποσών (ζημία 58,80 δισ. ευρώ only).
Μόνο από τη μη απόδοση φόρου εισοδήματος το Δημόσιο έχασε 15,2 δισ. ευρώ και από τον φόρο μεταβίβασης δεν μπήκαν στον κρατικό κορβανά 12 δισ. ευρώ.
τέλη χαρτοσήμου (14,4 δισ.),
ΕΝΦΙΑ (2,5 δισ.),
εισφορά νόμου 128/1975 (2,4 δισ.),
δικαιώματα συμβολαιογράφων (8 δισ.),
τέλη και δικαιώματα Υποθηκοφυλακείου (2 δισ.),
δικαιώματα υπέρ Δημοσίου (0,10 δισ.)
και δικαιώματα Ταμείου Νομικών (2 δισ).
Εδώ πού βρέθηκαν τα λεφτόδεντρα οέο;;;