Ήταν μαζική η χτεσινή πορεία στην πόλη μας.
Με μειωμένη την αριθμητική της δύναμη αλλά με τον ίδιο θυμό και με σταθερά συσπειρωμένα τα νεολαιίστικα μπλοκ που επιμένουν να διαδηλώνουν μαχητικά με τον ίδιο αντιεξουσιαστικό προσανατολισμό.
Είναι έκδηλη η ανησυχία εκ μέρους του πολιτικού συστήματος ως προς την εκδήλωση ενός μαζικού κύματος απαξίωσης και κρίσης εκπροσώπησης. Μιας και η κοινοβουλευτική αριστερά έχει υπερκερασθεί από τις πρώτες κιόλας μέρες του Μάρτη και παρακολουθεί σχεδόν αμήχανα με έκδηλο φόβο το φαινόμενο αυτο-οργάνωσης και κίνησης ετούτης της ζωντανής μάζας.
Από κείνο το μαζικό κίνημα του 2012 περάσαμε στη δεκαετία αδιάπτωτης υποτίμησης της εργατικής δύναμης που δεν συνάντησε ιδιαίτερες αντιστάσεις. Μια δεκαετία σταδιακής αποψίλωσης στρατηγικών κρατικών και δημόσιων μέσων παραγωγής και κοινωνικής μέριμνας. Σ’ αυτό συνέβαλε και η ανοχή που απόλαυσε η κυβέρνηση Συριζανέλ τους πρώτους μήνες στη διαχείριση της εξουσίας, καθώς και το σοκ που δέχτηκε το πλειοψηφικό αντιευρωπαϊκό κίνημα στις 16 Ιούλη του 2015.
Άλλο είναι να χρίζεσαι κυβέρνηση και άλλο να έχεις την πραγματική εξουσία και την διαχείριση της οικονομίας.
Σήμερα μπροστά μπήκαν τα νέα παιδιά που έχουν παρατημένη την προοπτική του πανεπιστημίου, η μόρφωση δεν έχει πια καμία αυταξία, το ΑΕΙ παύει να αποτελεί λαϊκό όραμα. Και όσα απ’ αυτά δεν τα κόβει η ταξική ψαλίδα του σχολείου, κινδυνεύουν έπειτα από χίλιες μεριές να συντριβούν, να σκύψουν το κεφάλι, να ριχτούν στο περιθώριο της ζωής που ανοίγεται μπροστά τους.
Τα παιδιά υπήκοοι κι όχι πολίτες ενός κράτους, που παρέα με το νόμιμο παρακράτος του τα δολοφονεί, και που δεν χρειάστηκε να ανέβει σε κανένα τρένο, τότε και τώρα.
Παιδιά που κάνουν λόγο για “Βία στην βία της εξουσίας” που μέχρι να γίνει επιτέλους πράξη -έτσι απλά σαν αυτοάμυνα, σαν περιφρούρηση των μαζικών διαδηλώσεων και όχι σαν έφοδος- έχει δρόμο πολύ που σε καμιά περίπτωση δεν περνάει μέσα από τις κάλπες.
Οι οποίες φαίνεται να στήνονται μέσα στο κατακαλόκαιρο μήπως και ξεθυμάνει η κατάσταση…
Κομμάτι δύσκολο.
