Χιλιοειδωμένο αλλά κλασσικό δεν γεράζει ποτέ το επεισόδιο του Ρόουαν Άτκινσον στην εκκλησία.
Νοιώθει άβολα, ξύνεται, θέλει να φτύσει να φτερνιστεί, να κλείσει το μαγκωμένο φερμουάρ του να μη τον πάρει ο ύπνος, χωρίς να επισύρει την μήνι των άλλων πιστών.
Τον θυμηθήκαμε γιατί τούτες τις μέρες οι πάντες πάνε να προσκυνήσουν μήπως και σχωρεθούν τα πεθαμένα τους και πιάσουν κι οι ίδιοι μία θέση ψηλά στο καζάνι της Κόλασης.
Να πατάνε τουλάχιστον τις τιάρες των Μητροπολιτών όπως ο ήρωας στην “Ιστορία μιας κάρας” του Λασκαράτου.
