Ο καθένας έχει, ή σωστότερα, πρέπει να έχει τους δικούς του μυστικούς τόπους. Υπάρχει μόνο ένας απαράβατος κανόνας σε αυτό το παιχνίδι. Έχουμε έναν απαραβίαστο μυστικό τόπο. Συνήθως, τον έχουμε ανακαλύψει στην παιδική μας ηλικία. Τον έχουμε βρει μόνοι μας. Ακόμη και με παρέα να τον έχουμε απαντήσει μόνο για εμάς είναι ο δικός μας μυστικός τόπος. Τον έχει σφραγίσει η άλως της αποκάλυψης. Τον σηματοδοτεί μια αφηρημένη έννοια που ξαφνικά, ακόμη και σ’ ένα παιδικό κεφαλάκι οκτώ ή εννιά χρονών, αποκτάει όλο το βάθος του νοήματός της. Δεν πρέπει ποτέ να τον αποκαλύψουμε. Σε κανέναν. Είναι το απολύτως δικό μας. Η μοναδική, πραγματική ιδιοκτησία μας σε αυτή τη ζωή. Και δεν το μετανιώνουμε ποτέ αυτό. Μπορούμε μόνο να δώσουμε μερικά κλειδιά. Εγώ θα σας μιλήσω για τη μυρωδιά του : κούμαρο και άγριο τριαντάφυλλο.
Στη διάρκεια του βίου μας γνωρίζουμε και άλλους μυστικούς τόπους. Αυτούς συνήθως τους μοιραζόμαστε. Με φίλους και με ανθρώπους που αγαπάμε. Χαιρόμαστε τους μυστικούς τόπους και προσπαθούμε να κρατήσουμε στενό τον κύκλο των μυστών. Για να μην ενσκήψουν οι βάρβαροι. Με όλα τα συνεπακόλουθα.
Χτες έβραζε όλο το νησί, έβραζαν κι οι θάλασσες του. Υπομονετικά, σε κατσικόδρομο που δεν μπορείς να πας συμβατικά, ανοίγεται ο κόλπος μέσα από βλάστηση απείραχτη από αιώνες. Η θάλασσα σου δίνεται όπως πρέπει σε έναν πραγματικό θαλασσινό : άγρια, βαθιά, καθάρια. Αέρας που δεν φυσούσε πουθενά αλλού εκεί φυσάει σαν τοπικό φαινόμενο και σε αποζημιώνει για τη διαδρομή. Το μάτι σου γιατρεύεται κοιτώντας καταμεσής του κόλπου το απείραχτο ρουμάνι που δεν το βιάζει κανένα ανθρώπινο κατασκεύασμα και στιγμιαία ονειρεύεσαι ότι μπορεί και να έχεις μείνει κάποιους αιώνες πίσω, ποιος ξέρει, υπάρχει αυτή η υπέροχη πιθανότητα. Το μόνο κλειδί που μπορώ να σας δώσω είναι ότι ο τόπος φέρει ένα από τα ονόματα του Απόλλωνα.
Μέσα στο γαλακτερό απόβραδο επιστρέφουμε. Απόλυτη σιωπή. Δεν χρειάζεται ούτε να πιάσουμε τα χέρια μας. Μόλις πιάνουμε άσφαλτο Μάιλς Ντέβις και «Solea», νομίζω ταιριάζει απόλυτα.