Η σύνθεση των προβλημάτων του συγκεντρωτισμού της εξουσίας, της φίμωσης της κριτικής, των σχέσεων της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, του καταμερισμού ανάμεσα στο σχεδιασμό και στην αγορά γέννησαν μια γραφειοκρατική κάστα, μπάσταρδη, διεφθαρμένη κι ανήθικη που ήταν η μήτρα που ξεπήδησαν όλοι τούτοι δω που σκορπάνε τα λεφτά σαν πασατέμπο.
Ήτανε η δεύτερη χρονιά της Χούντας. "Ανάσταση" διπλή εθνικιά και θρησκευτικιά γιορτάζανε οι πραξικοπηματίες φασίστες μιάς κι έπεφτε εικοσιμιά τ'Απρίλη το Πάσχα.
Είχαμε στο Μαντούκι ένα παιδί με φτιαξιά και τίρο όμορφα που του άρεσαν τ' αγόρια. Γυναικωτό τον φώναζαν οι νοικοκυράδες, Τζιώρτζιο τα κορίτσια που αποζήταγαν τη παρέα του και μοιραζόταν τα μυστικά τους, γιατί ήξερε τα πάντα στη γειτονιά.
Με αφορμή τη συζήτηση που ξεκίνησε για τις επεμβάσεις που γίνονται στα μπάνια του Μόν Ρεπό θα ’θελα να καταθέσω τις σκέψεις μου ανάκατα με κάποιες αναμνήσεις.
Κάποτε σαν μεγάλωσαν με ρώτησαν τα παιδιά μου.
- Τι έκανες στη φασιστική δικτατορία πατέρα;
Και παραπέρα... Τι έκανες στα Ιουλιανά, στην Καραμανλοκρατία, στη Μεταπολίτευση.
Με ποιούς...
Δεν ήξερα πως το λέγανε αυτό το είδος πικραλίδας που φουντώνει το σφαιρικό του χνούδι τις αρχές της Άνοιξης. Ήξερα μόνο από παιδί τότε που είχε βλάστηση ακόμα το βουνό πάνω απ’ το Μαντούκι, πως κυκλοφορούσε ο θρύλος ότι αν φυσήξεις το χνούδι που θα σκορπίσει στον αγέρα κάνεις μια ανάποδη ευχή.
Στα θελήματα μια ζωή, πολλές φορές πληρωμένος με ένα τσιγάρο κι ακόμα περσότερες με καζούρα και βρισιές. Ελάχιστοι όμως ξέρουν την προσφορά του στην ψυχαγωγία της και την πολιτιστική ζωή της πόλης.
Τον θυμάμαι να στέκει εκεί μ’ όλος τους καιρούς. Μπορεί να τον είχαν διορίσει και οι αρχές του τόπου να επιστατεί το έμπα-έβγα της Πόλης απ’ όταν σωριάστηκε η Πορταριάλα.
Σ' αυτό το πλάτωμα που βρίσκεται στη βορειοδυτική πλευρά του Παλιού Φρουρίου ήταν το θέατρο των παιδικών μας χρόνων. Εκεί δίνονταν οι παραστάσεις κάθε καλοκαίρι, πριν έρθει η Χούντα και τα κάμει όλα ρημαδιό.