Επιτέλους ένα γλυπτό που εξυμνεί την ανθρώπινη ΕΔΡΑ.
Αν βουλώσει, όραση, ακοή, αφή, όσφρηση, εξαφανίζονται.
Η εκκένωση είναι ταυτισμένη με την έννοια της απόλυτης ελευθερίας.
Παραλείπουμε τις λοιπές χρήσεις.
Μέσα από τη μαυρίλα της κατασυκοφάντησης του γενικού περίγελου και της απαξίωσης ο καλλιτέχνης αναδεικνύει τη σάρκα των οπισθίων.
Οι φράσεις όπως “Τα κάναμε κώλος” ,”έχει ένα μούτρο σάν κώλο”, “Χάσκει ο κώλος του να βγεί η ψυχή του”, “Έχεις τον κώλο σου στο βούτυρο” πρέπει να απαλειφθούν απ’ τα λεξικά.
Θα παραμείνουν βεβαίως κάποιες, όπως:
“Aν βαστάει ο κώλος σου” ή “Βρακί δεν έχει ο κώλος σας γαρύφαλλο στ΄αυτί σας”, που προσδίδουν κάποια από τα υψηλά νοήματα λειτουργιών και περιποιήσεως της ΕΔΡΑΣ.
