Το Σεπτέμβρη που γυρίσαμε στην πόλη με πήραν από το χέρι στον οφθαλμίατρο, διάγνωση καραμπινάτη μυωπία κι ένα ζευγάρι χοντρά γυαλιά να με συντροφεύουν από τότε.
Στρουμπουλή, με κόκκινα χωριάτικα μάγουλα και φάτσα αγαθή, δούλευε στις ελιές και στα ξενοδοχεία, πότε καμαριέρα, πότε λαντζέρα, και είχε γεννηθεί σ’ ένα χωριό του νότου.
Μύτη γαμψή κλασσικού Κρητικού και βλέμμα κυνηγημένου αγριμιού είχε το πρόσωπο που είδαμε στα πρωτοσέλιδα τις αρχές του Σεπτέμβρη το μακρινό 1966.
Ήταν ο Γραικός...
Στη "δημοκρατική" "πολιτισμένη" Κέρκυρα της ανοχής και της υποτιθέμενης σεξουαλικής ελευθερίας υπάρχει πολύς χώρος για τους ομοφοβικούς φασίστες, που ενθαρρύνουν οι εκκλησιαστικές ολονυχτίες και η ακροδεξιά ρητορική του βαθέος κράτους.
Πιάσε με αλαμπρατσέτα, όπως πιάνονταν τα κορίτσια παλιά για να πούνε τα μυστικά τους, χαλάρωσε το βήμα σου, πιο θηλυκά παιδί μου, η ζωή θέλει λίγο νάζι, δεν θέλω να μου τρομάξεις τα κορίτσια. Ναι, σ΄αυτές πάμε, θέλω να στις γνωρίσω.
Από το 2016 είμαι συνταξιούχος, θήτευσα όμως ως διευθύντρια σχολείου για πολλά πολλά χρόνια. Όταν ανέλαβα, θυμάμαι, βρήκα ένα σχολείο με πολύ μεγάλο ποσοστό μεταναστών, πολλά παιδιά επιβαρυμένα με σοβαρά προβλήματα κοινωνικά και μαθησιακά και με σημαντική σχολική διαρροή.